CJP voorleesavond Storytel
Lezen

Voorleesavond: David doorbreekt de sleur met een goed verhaal

18 maart 2021

1 min leestijd

Pim Nugteren

David leeft nu al een jaar vanuit zijn studentenkamer. Geen concerten, geen musea en geen feestjes of festivals. Daarom test hij elke twee weken iets dat nog wél kan. Deze week: de voorleesavond.

‘Nog één bladzijde’, zeg ik tegen mijn moeder. Het is écht tijd om naar bed te gaan, fluistert ze. Maar voordat ik kan reageren, ben ik al in slaap gevallen. Ik ben acht jaar en loop ’s nachts geregeld door de gangen van Zweinstein. Potje Zwerkbal, wat verzorging van fabeldieren en een Wingardium Leviosa op zijn tijd. Het is heerlijk om te verdwijnen in de magische wereld van JK Rowling.

Ik vind het dan ook pijnlijk dat ik mijzelf nu in slaap scrol. En natuurlijk, ik hoef geen voorleesmoeder meer aan mijn bed. Maar ongelukkig naar Instagramfoto’s kijken…. De schermpjes zijn slecht voor mijn nachtrust. En Instagram maakt me onzeker. Van een ouderwets verhaal val je tenminste wél goed in slaap. Daarom stuur ik op dinsdag een berichtje naar mijn huisgenoten: ‘Vanavond voorleesavondje bij mij’.

Escapisme

‘Wat schattig, zeker bij’, zegt een huisgenoot. Maar schattig is het niet. Dit is puur escapisme. Op de middelbare fantaseerde ik tijdens moeilijke toetsweken over Zweinstein. Nu wil ik vluchten in een ander verhaal. Gezamenlijk ontsnappen aan een wereld vol sneltesten, mondkapjes en quarantaine. Een voorleesavond. Dé oplossing. Net als vroeger even wegdromen.

Dinsdagavond zitten we met z’n vijven op mijn bed. De gordijnen dicht. De nieuwe laserlamp van mijn huisgenoot schijnt een universum op het plafond. Kaarsjes op tafel en wierook aan. We zijn het er unaniem over eens dat we naar Niemand in de stad van Philip Huff gaan luisteren. Want ‘die is wel het meest toepasselijk qua studentenleven’.

‘Ja hou je mond dan!’

De voorleesstem van Caroline Borgers begint. ‘De laatste keer dat ik Jacob sprak, was vorig jaar mei.’ ‘Ja wie is Jacob nou weer’, hoor ik in mijn linkeroor. ‘Weet ik veel’, ‘Ja hou je mond dan!’, ‘Vorig jaar mei was er ook al corona’. Dit werkt niet. Ander verhaal. Mocro Maffia, die serie kijken we toch al met het huis: ‘Sowieso gaan ze iedereen afknallen’, ‘Hé blijf van mijn navel af’ en ‘Heeft iemand nog peuken?’ Ik had verwacht dat dit makkelijker zou gaan. Maar langzaamaan wordt het commentaar steeds minder. Als na drie kwartier de voorleesstem stopt, zijn de ogen van mijn huisgenoten dicht.

Dus... nog een keertje?

‘Voor herhaling vatbaar?’, app ik de volgende ochtend. Het concept was wel leuk, zeggen ze. En zeker voor herhaling vatbaar. Maar…’ik was wel net iets te zat om het verhaal te volgen’, voegt een huisgenoot daar aan toe.

Probleem: we hadden te vroeg gepiekt. Voor ik kon vluchten in literatuur, liet ik de dagelijkse sleur al los op ons wekelijkse huisavondje. Niet met een goed verhaal. Wel met goedkoop bier en slechte muziek. Als je heel hard ‘welkom, welkom, bij de drie biggetjes’ staat mee te schreeuwen, is het daarna lastig een sterk opgebouwde verhaallijn te volgen.

Aanradertje?

Ik had gehoopt om net als vroeger in een eigen fantasiewereld te verdwijnen. Maar elke opmerking van een dronken huisgenoot trok mij hardhandig terug naar de realiteit. Misschien moet ik fantasie voor mijzelf houden. Of misschien moet ik doorzetten... want uiteindelijk sliep iedereen.

‘Nog één keer proberen?’, zeg ik tegen mijn huisgenoten. Escapisme heeft vele vormen. Maar volgende week doe ik een nieuwe poging met een luisterboek. Een luisterboek, huisgenoten en alleen maar thee.

Ook even ontsnappen aan de realiteit? Met CJP geniet je een maand gratis van alle verhalen op Storytel. Luister Niemand in de stad, Mocro Maffia of gewoon Harry Potter.

Ook leuk voor je vrienden? Deel deze pagina