Slachterstraat

Jop Leuven: ‘Ik denk dat Iedereen een Marleen nodig heeft en soms hoop je dat voor iemand te kunnen zijn’

03 oktober 2024

2 min leestijd

Julia Willé

Jop Leuven is een bevlogen filmmaker met een passie voor cinema die al vroeg ontstond. Na zijn studie Film- en Literatuurwetenschappen aan de Universiteit van Leiden, vervolgde hij zijn opleiding aan de Nederlandse Filmacademie in de richting scenario. Jop laat zich inspireren door filmmakers zoals Mia Hansen-Løve, Noah Baumbach en Mike Leigh. Zijn werk kenmerkt zich door oprechte personages en een intieme vertelstijl. Zijn korte debuutfilm Marleen was zien op het NFF. Voor Jop een droom die uitkomt.


Marleen gaat over de 27-jarige Lena (Laura Bakker). Tijdens groepstherapie vertelt ze over de relaties die haar leven bepaalden: die met haar vader, met haar eerste vriendje en met Marleen. Door de onverwacht open blik waarmee Marleen haar benadert durft Lena, een beetje tot haar eigen verbazing, anders naar zichzelf te kijken. De hoop is dat mensen dat na het zien van deze film ook kunnen.

marleen

Waar is het allemaal begonnen?

“Ik had het personage van Lena al een tijdje in mijn hoofd. Ik wilde iets doen met iemand die gaandeweg leert zichzelf iets meer op waarde te schatten. Ik had al een aantal anekdotes klaar liggen. Over Lena’s vader, haar vriendje, maar het verhaal miste nog een duidelijke structuur. Totdat ik, op een cruciaal moment, het laatste zinnetje vond waar alles naartoe kon leiden. Maar die zin zal ik nu niet zeggen, dat is een spoiler!”

"Soms heb je gewoon iemand nodig die je op die manier ziet.

Heb je veel van jezelf verwerkt in deze film?

“Ja, absoluut. Er kwam een ‘Marleen’ in mijn leven, precies in de periode dat ik deze film aan het schrijven was. Waardoor het ook een soort uitlaatklep was voor al die emoties. De blik van de Marleen in mijn leven gaf mij een nieuw perspectief op liefde en intimiteit. Ik zag in dat het krijgen van liefde ook een mogelijkheid was. Soms heb je gewoon iemand nodig die je op die manier ziet. Ik denk dat Iedereen een Marleen nodig heeft en soms hoop je dat voor iemand te kunnen zijn. De date die ik toen met mijn Marleen had heb ik uiteindelijk als een soort leidraad gebruikt.”

Wat was jouw motivatie om het thema intimiteit te onderzoeken in Marleen?

“Intimiteit is een van de belangrijkste dingen in het leven. Er zit een zin in de film die ik wel kan spoilen. Lena die zegt op een gegeven moment: ‘Ik heb al heel lang geen seks gehad.’ Ik wilde die spanning rondom seks weergeven, omdat ik het gevoel heb dat we dat niet vaak genoeg zien. Relaties, in welke vorm dan ook, spelen een centrale rol in het leven. Het voelde belangrijk om dat eerlijk op het scherm te brengen.”

"De zaal voelt bijna als onderdeel van een therapiesessie."

De film speelt zich af in een groepstherapiesetting. Wat trok je aan in die keuze?

“Ik heb zelf in groepstherapie gezeten, dat was voor mij een hele bijzondere ervaring. Elke woensdagavond kwamen we samen en zaten we in een cirkel. Binnen deze cirkel leer je mensen heel snel op een intieme manier kennen. En na anderhalf uur ga je weg en leid je weer je eigen leven. Gedurende de week zitten die mensen toch ook een beetje in je hoofd en hoop je dat het goed met ze gaat. Dat is wat ik ook met de film wilde doen. Een personage neerzetten die zo erg leeft, en verder leeft dan de film zelf.

Lena is het enige personage dat je ziet en daardoor voelt de zaal bijna als onderdeel van zo’n therapiesessie. Met al het ongemak dat daarbij hoort. Ik hoop dan ook heel erg dat het geluid dat mensen maken in de zaal onderdeel wordt van de film.”

Lena wordt gespeeld door Laura Bakker, die voor haar rol een Gouden Kalf won. Wat zag je in haar?

“Ik was eigenlijk al heel erg fan van Laura. Ze heeft ook in mijn afstudeerfilm gezeten, dat was al een hele eer. Tijdens het proces van die film merkten we dat we goed klikte. Ik wilde dan ook graag weer met haar samenwerken voor Marleen.

Laura heeft een soort gave, dat wanneer je haar ziet spelen het voelt alsof je niet naar een personage kijkt maar iemand die zweeft tussen het personage en Laura zelf. Terwijl, ze gewoon overduidelijk aan het spelen is, want Laura is in het echt heel anders. Ze heeft een soort oprechtheid in zich. Stel je voor zij is aan het spelen en er valt een speld, dan kan zij in dat moment reageren hoe het personage zou reageren hoe die speld valt. Dat kunnen maar weinig mensen. Daardoor ontstaat er ook iets bijzonders als je filmt.”

"Ik hoopte dat het voor andere misschien wel herkenbaar zou zijn."

De film werd vertoond tijdens het NFF in het queer day filmblok. Hoe heb je de LGBTQIA+ representatie in Marleen benaderd?

“Ik denk dat het voornamelijk uit het personage kwam. Met schrijven is het ook gewoon, hoe cliché het ook klinkt, dat een personage tot je komt. Het personage Lena had ik al, toen kwam Marleen er bij. En toen was het onderwerp biseksualiteit ook een soort gegeven. Lena komt er zelf ook achter, of misschien wist ze het al een tijdje. Voor haar is de hele intimiteit al zo spannend en dat overstijgt ook een beetje het feit dat Marleen een vrouw is. Dus voor haar was het meer, ik ben nu een beetje verliefd op die persoon aan het worden, los van het gender. Ook al is het wel een heel belangrijk punt. Ik denk omdat ze de kijkers mee neemt in haar ervaring, en laat zien hoe die ervaring is. Ik hoopte dat het voor andere misschien wel herkenbaar zou zijn.

Ik vind het wel een eer dat we in het queer blok draaien. Maar uiteindelijk gaat de film over intimiteit en wilde ik dat dat de boventoon voerde. Intimiteit is gewoon heel spannend, en het ontdekken van je eigen identiteit ook.”

Wat wil je dat mensen zich herinneren nadat ze de film hebben gezien?

“Nou sowieso Laura Bakker als Lena. Mijn favoriete film is Francis Ha. ik heb altijd de fantasie dat als ik naar New York ga, naar dat appartement waar die film is opgenomen, dat zij daar dan nog ergens leeft. Dus ik hoop ergens dat mensen het personage meenemen. En denken, oh het is woensdagavond misschien is Lena weer in therapie. Dat is de droom bij de films die ik maak, dat de personages zo echt gaan voelen dat ze een soort van onderdeel van je leven zijn.

“Het liefste compliment dat ik ooit over het script heb ontvangen was dat een vriendin van mij een paar maanden nadat ze het script had gelezen op de fiets zat en toen zei ‘oh wie maakte dat ook alweer mee?’ en toen bleek die persoon Lena te zijn.”

"Intimiteit is niet altijd eenvoudig te begrijpen of uit te leggen."

Hoe hoop je dat deze film bijdraagt aan de verbinding, tussen het publiek en de personages?

"Wanneer je iemand ontmoet, draag je altijd een deel van je verleden mee, net zoals de ander dat doet. Het is heel lastig uit te leggen hoe zich dat verhoudt, maar door de verhalen van de personages naast elkaar te plaatsen, hoop ik dit inzichtelijk te maken. Intimiteit is niet altijd eenvoudig te begrijpen of uit te leggen. Mijn wens is dat de film een beeld schetst van iemand die hiermee worstelt, en dat het publiek, na afloop, met een hernieuwde blik op intimiteit vertrekt. Misschien met iets meer empathie, of geduld, wanneer ze anderen ontmoeten. Dat is de droom.

jop

Het NFF mag dan wel voorbij zijn, maar de film van Jop is vanaf nu te zien op Picl: https://picl.nl/films/nff-debu...

Ook leuk voor je vrienden? Deel deze pagina