Bobbi4

Bobbi Oskam wil dat je met verbazing naar zijn werk kijkt

15 januari 2021

1 min leestijd

Nienke
Bobbi Oskam (30) houdt van viezigheid, vlezige handen en van ‘holy-shit-ik-snap-het-niet’. Als illustrator maakt hij echte punkprints vol beweging en verbazing. En dat voor iemand wiens handschrift ooit zo slecht was dat hij het zelf niet eens kon lezen. ‘Ik besloot voor mezelf: ‘hier ben ik niet goed in’’.

In de CJP Store verkopen we werk van jonge makers die we tof vinden. Drie illustratoren maakten speciaal voor CJP een print. Zoals Bobbi Oskam uit Utrecht, die altijd en eeuwig aan het tekenen is en opvalt met zijn rauwe punkstijl.

Misvormde neushoorn

Ben jij altijd al bezig geweest met tekenen, tekenen, tekenen?

‘Nee, niet zo. Ik was wel altijd into dingen met een sterke visuele impact. Of dat nou stripboeken waren of tekenfilmseries, of Magic: The Gathering-kaartjes en videogames. Mijn eerste herinneringen zijn wel van de Teenage Mutant Ninja Turtles. En dan niet eens zozeer de Turtles, maar Bebop en Rocksteady, de bad guys waartegen ze vochten. Een misvormd varken en een misvormde neushoorn. Ik dagdroomde als kind dan hoe zij in elkaar zaten.’

Je werd vooral aangetrokken door de slechterikken?

‘Ja, dat wel. Ik identificeerde me meer met de bad guys. Het is prikkelender en interessanter. Interessanter dan een Iron Man, dat is gewoon een rijke gast die een pak aantrekt. Als kind begon ik toen wel met tekenen. Maar er werd bij mij op vrij jonge leeftijd wel ingebasht dat mijn motorische vaardigheden niet zo goed waren.’

Dat is ook niet leuk.

‘Nee, niet bepaald. Er kwam toen een stop op zelf tekenen. Ik besloot voor mezelf: ‘hier ben ik niet goed in’’.

Maar was dat ook zo, was je motorisch onhandig?

‘Ik ging daarvoor naar een fysio ja. Ik was heel erg slecht in sport, mijn loopje was niet helemaal goed, mijn handschrift was niet te lezen. Ik was het enige kind in de klas met een computer. En dan zag ik naast me een jongetje perfect een Pikachu natekenen. Dan keek ik naar mijn eigen poging en dacht ik: shit.’

Wanneer is die omslag gekomen dat je wel weer ging tekenen?

‘Dat ging geleidelijk. Op mijn 12e begonnen mensen om me heen te skateboarden. Ik vond een oud skateboard in de buurt, die ik mee naar huis nam. Dat werd the main thing.’

Schetsen van Bobbi
Bobbi maakt elke dag schetsen en tekeningen


Do it yourself

Skaten is natuurlijk iets heel fysieks, ging dat je goed af?

‘Ik zag skaten als iets voor stuntmannen. Je dacht niet na over of je er goed in was. Je ging zo hard mogelijk van het stoepje en als je viel was dat ook cool. Je gaat het doen als je zin hebt, er is geen coach bij nodig. En als je dat dan met vrienden kunt doen… Heel corny, maar dat is de ultieme vrijheid.’

‘De skatecultuur is heel waardevol. Er ging echt een wereld voor me open: Tony Hawk-games met agressieve muziek, de graphics op boards, stickers, shirts. Ik spaarde toen al een tijdje Magic: The Gathering-kaartjes en die waren gemaakt op een manier die totaal onbereikbaar voor me was. Olieverfschilderijen van anatomisch correcte elven en orcs. Maar in het skaten vond ik graphics die er uitzagen alsof ze door iemand als ik waren gemaakt.’

De lat werd lager voor je?

‘Ja, maar ook: de skatecultuur is een DIY-cultuur. Die guys die pro-skater waren, tekenden ook de graphics voor hun eigen boards. Mijn favoriete skater en kunstenaar is Ed Templeton. Zijn graphics waren rauw, maar ook onwijs gedesigned. Maar niet alsof iemand met jaren ervaring dat netjes had zitten doen. Dat motiveerde me. Ik kan dat ook wel doen, ik mag er trots op zijn, ongeacht of het mooi is of niet.’

Viezerikken

Wat ik tof vind aan je werk: je ziet gelijk dat jij het bent. Het is punk, het roept iets bij je op, het durft lelijk te zijn.

‘Ik ben vaak aan het viezerikken ja. Beetje vlezig is het ook wel. Ik maak altijd de grap ‘ik kom uit drie generaties van slagers’. Ik teken altijd gehakt, alleen dan in een bepaalde vorm geduwd, haha. Ik ben de zoon van een slagerszoon van een slagerszoon en opgegroeid in een slagerij. De vingers die ik teken zijn eigenlijk de mijne, van die stompige en vlezige. Maar het is ook hoe mijn hand functioneert als ik teken.’

Het doet me ook denken aan bandposters van een obscure punkband.

‘Ja, dat is een duidelijke invloed. De esthetiek van dat soort posters vind ik supersick. Ik houd van hoe je beeld met tekst combineert. In de print die ik voor jullie heb gemaakt staat tekst, maar het is zodanig geobscuurd dat je niet kunt lezen wat er staat. De afbeelding is niet eens zo belangrijk voor me, meer het spel van lijn en vlak.’

Bobbi maakte exclusief voor de CJP Store een print: check 'm hier.

Ook leuk voor je vrienden? Deel deze pagina